Al vroeg in de zwangerschap weet Jennifer het zeker, alles rondom de komst van hun eerste kindje laten vastleggen is iets wat zij ontzettend graag wil en tja haar partner Mark? Hij weet dat tegenstribbelen bij Jennifer geen zin zal hebben dus vindt het allemaal goed. 
Tijdens het gesprek over geboorte fotografie is haar moeder ook aanwezig, zij zal ook bij de bevalling zijn en samen vinden ze het maar al te spannend. 
Jennifer waarschuwt alvast voor haar gedrag welke ze verwacht te hebben als zij eenmaal gaat bevallen. Ik geef al aan dat ik zeker weet dat zij het ontzettend goed gaat doen en de juiste mensen om zich heen zal hebben. 

Tijdens de zwangerschap blijkt dat hun kindje goed groeit, iets te goed zelfs. 
Gedurende de zwangerschap blijft hun kindje voor liggen in verhouding met het termijn van de zwangerschap. Er wordt dan ook besloten dat, mocht hun kleintje zich niet vanzelf melden, om Jennifer dan eerder in te leiden. Iets waar Jennifer eigenlijk tegen op ziet. Weten wanneer je gaat bevallen maakt toch iets zenuwachtiger dan wanneer het van nature zelf begint. 
Tijdens de laatste controles is er goed nieuws! 
Er is namelijk al ontsluiting en het kindje is goed ingedaald, ze doen dan ook meerdere pogingen om te strippen. Hierbij worden de vliezen bij de baarmoedermond los gemaakt van de baarmoederwand. Dit kan er voor zorgen dat je lichaam de bevalling alsnog zelf gaat regelen. 

Er wordt op dinsdag nog één poging gedaan om te strippen en direct een afspraak gemaakt voor de inleiding op donderdag. 
Het rommelt wel wat maar stiekem gaat Jennifer er van uit dat het niet zal gaan doorzetten en zij zich donderdag ochtend gewoon moeten gaan melden in het geboortecentrum voor een inleiding. Maar iets in mij zegt dat deze strip poging nog wel eens het laatste zetje in de goede richting zou kunnen zijn. We spreken af elkaar goed op de hoogte te houden. 

Ik schrik wakker van mijn telefoon die gaat en kijk direct naar de tijd 04.38 uur dit MOET mark wel zijn. 
Mark verteld mij dat Jennifer regelmatige weeën heeft. Zij zullen dus naar het ziekenhuis vertrekken. 
Aangezien Jennifer al drie centimeter ontsluiting had tijdens het strippen besluit ook ik al mijn spullen te pakken en rustig richting het ziekenhuis te gaan.

Als ik in het ziekenhuis aan kom zie ik een hele rustige Jennifer die heel gecontroleerd haar weeën opvangt. Tussendoor heeft ze zelfs nog praatjes, maar alles behalve waar ze mij voor heeft gewaarschuwd. Haar moeder is iets zenuwachtiger en bied nog haar excuses aan voor het geval dat ik vind dat zij te veel kletst of vraagt hahaha! Ik heb hier natuurlijk alle begrip voor.
Inmiddels komen de weeën steeds sneller op elkaar en wil Jennifer het liefst medicatie. 
Dat is nu nog mogelijk aangezien er vijf centimeter ontsluiting is. Eenmaal terug op de verloskamers kan Jennifer een beetje tot rust komen door de ruggenprik. Hun kindje doet het erg goed en wordt via het CTG in de gaten gehouden. 

Ik besluit even een broodje te gaan eten en hen alleen te laten tot de volgende controle. Op de gang kom ik de moeder van Mark tegen die erg zenuwachtig aan het wachten is op de geboorte van haar kleinzoon. Ze kan niet wachten! 
Al vrij snel krijg ik om 11.30 uur een appje met het bericht dat er inmiddels acht centimeter ontsluiting is en ik ga dus terug naar de verloskamer. 
Ondanks de ruggenprik voelt Jennifer goed wat er met haar lichaam gebeurd, er komt steeds wat meer druk en het wordt steeds spannender. Hoort het er bij? Duurt het nog lang? Het ergste moet nog komen, kan ik dat wel?