Soms heeft een geboorteverhaal iets meer tekst nodig dan je zou willen, zo dus ook het verhaal van kersverse ouders Tamara en Enzo. 

Ik leer Tamara en Enzo een aantal jaar geleden kennen via de stichting Earlybirds. Zij zijn de ouders van Jaxx*, prematuur geboren.
Een spannende periode door het medische dossier van Jaxx, maar zo sterk als hij is verbaasde hij iedereen keer op keer. We houden al die tijd contact en zo hoor ik langzaam bij het interieur. Hun gezin voelt ondanks hun zorgen kindje Jaxx* nog niet compleet en zij laten mij 15 juli 2019 weten dat het grote moment daar is ; “wij zijn zwanger!!” En dit willen zij enorm graag vast laten leggen. Natuurlijk ga ik langs om bij te kletsen en hun wensen te bespreken. Jeetje wat is Jaxx* gegroeid, echt een boefje die direct ondeugend begint te flirten met me. Het is zo ontzettend leuk te zien hoe goed hij het doet!
Ik krijg volledig vertrouwen; we weten wat jij maakt, wat jij kunt en dat willen wij. Dat zijn ontzettend mooie woorden om te horen als fotografe.

Gezien de zwangerschap en geboorte van Jaxx* wordt deze zwangerschap ook extra in de gaten gehouden. Met 19 weken is er te zien dat er maar twee bloedvaten in de navelstreng zitten in plaats van drie. Er wordt in Maastricht nog een uitgebreid onderzoek gedaan maar daar is gelukkig verder geen afwijking te zien in bijvoorbeeld hartje of nieren van de baby. Wel zullen ze in de gaten houden of de baby goed groeit, zodra blijkt dat het kindje niet meer groeit dan zal ook dit kindje eerder gehaald worden. Tamara en Enzo zijn altijd enorm positief en dus ook nu hebben zij er al het vertrouwen in dat het goed komt. We maken er nog grapjes over, bij hen kan nooit iets “normaal” gaan, dus ook dit is echt weer iets voor hen.

4 november 2019

Het is 20.07 als ik rustig op de bank lig en mijn telefoon gaat “Tamara”

Ik kijk Sebas aan en zeg direct dit is veel te vroeg, dit is niet goed en neem met een brok in mijn keel op. Alles gaat ondertussen door mijn hoofd, staat alles klaar? Zijn mijn kaartjes leeg? Batterijen opgeladen?

En dit telefoontje vergeet ik nooit meer. Ik hoor direct aan Tamara dat er iets goed mis is en de woorden “Shirley? Jaxx is vandaag overleden” gaan mij door merg en been. Ze bellen mij met een bijzondere vraag en zonder er over na te hoeven denken of verder naar ook maar iets te vragen is alles wat ik kan zeggen ; Ja Tamara, geen zorgen ik zal er zijn! Een kort gesprek met zo intens veel impact. Ik kan het echt niet bevatten. Het ging zo ontzettend goed met Jaxx en ineens wordt hij bij hen weggerukt, zo onverwachts, zo oneerlijk! Hoe moet je dit verwerken? Zwanger van hun tweede wondertje en hun eerste kindje laten gaan. Het is echt onwerkelijk, voor mij al laat staan voor Tamara, Enzo en hun familie.

De dagen die volgen leg ik alles rondom het afscheid van Jaxx vast, niets mag vergeten worden dit is zo belangrijk. En dan besef je ineens hoe kostbaar foto’s zijn. Hoe kostbaar het is de herinneringen tastbaar te maken.

Genieten van de zwangerschap zoals het hoort zit er door alles niet echt meer in. Maar zij moeten door, door voor het meisje dat binnenkort geboren wordt. Ondanks alles zijn Tamara en Enzo wederom heel positief en realistisch. Ik sta keer op keer versteld van hun kracht.
Gelukkig doet, ondanks de heftige periode, hun kleine meisje het enorm goed en zit ze nog veilig bij mama in haar buik.
Bij de laatste controle blijkt maar weer dat de baby het veel te fijn heeft bij mama en wijst niets er op dat de bevalling eraan zit te komen. Er wordt dan ook een datum geprikt voor de inleiding.

14 Januari 2020

De dag van de inleiding.
Een spannende dag, de hele dag wachten tot het moment dat je mag bellen voor een GO.
Eindelijk is dan het verlossende woord daar en mogen Tamara en Enzo zich om 19.00 uur melden in het geboortecentrum.
Hier zal eerst gestart worden met een CTG om vervolgens de inleiding te beginnen met een ballonnetje.
Met de geboorte van Jaxx* in mijn achterhoofd heb ik dan ook alles klaar staan om direct te kunnen vertrekken. Bij Jaxx* wist Tamara namelijk zeker dat zij al aan het bevallen was maar werd dit niet echt serieus genomen en werd vrij snel toch echt hun mannetje geboren. Het zou mij dus niets verbazen als ook dit keer weer als een speer zou gaan.
Als de ballon geplaatst is reageert Tamara haar lichaam vrijwel direct, ze krijgt harde buiken die toch best pijnlijk zijn. Er wordt nog gezegd tegen Tamara dat dat niets wil zeggen maar we zijn er allemaal van overtuigd dat dit niet lang meer gaat duren. Om rust te pakken gaat Enzo nog even naar huis om wat te slapen.

15 januari 03.20 uur

Mijn telefoon gaat en ik zit direct klaar wakker in bed, het is Enzo die verteld dat hij naar het ziekenhuis gaat. Tamara heeft goede weeën, is inmiddels de ballon verloren en haar vliezen zijn gebroken. Voor mij is dit ook gelijk het moment dat ik mijn spullen pak en net zoals Enzo direct naar het ziekenhuis vertrek.
Om 04.06 uur loop ik door een muisstil ziekenhuis zo snel mogelijk naar de verloskamers, iets in mij zegt namelijk dat het erg snel gaat!
Eenmaal op de afdeling groet ik het personeel en geef aan naar welke verloskamer ik ga.
Maar dan wordt ik tegen gehouden, er lijkt paniek te zijn. Mij wordt verzocht te wachten en bij voorkeur niet op de afdeling. Met een brok in mijn keel doe ik wat mij gevraagd is en loop ik vol vragen naar de wachtruimte. Hier komt oma inmiddels ook niets vermoedend aan. Oma wordt snel binnen geroepen door een verpleegkundige en snel daarna word ook ik opgehaald, mijn tas en jas worden uit mijn handen getrokken en het enige wat ik mee krijg: “ Je gaat naar de O.K. spoedkeizersnede, code rood” 
Tamara heeft geen enkel rust moment tussen haar weeën en ze zijn enorm pittig.

Heel eerlijk, mijn hart slaat op dit moment over. Een kamer vol personeel,  alles zo snel mogelijk gereed maken voor de O.K., vanwege de hartslag van de kleine meid die het zwaar heeft, maakt me zenuwachtig. Het zal toch niet gebeuren dat ook dit kindje iets overkomt?

Onderweg naar de lift schreeuwt Tamara maar om één ding: “WAAR IS SHIRLEY, SHIRLEY MOET MEE!” Ik leg mijn hand op haar schouder en zeg dat ik haar ben. Ik kijk Enzo aan en wil hem gerust stellen: “Het komt goed, ze wordt gehaald”, en wederom verbaas ik mij van hun kracht en positiviteit.. “Weet ik shirley, ik heb er alle vertrouwen in”. Waar ik zelf vanbinnen vol zorgen naast hen sta, lijken zij niets mee te krijgen van de code rood, dit is misschien maar goed ook.
Zodra we op de O.K. zijn, wordt er snel gehandeld en zelfs even getwijfeld over volledige narcose. Gelukkig gaat het iets beter met de hartslag van de baby en durft de gynaecoloog het aan om de keizersnede uit te voeren met een ruggenprik. Dit alles gaat enorm snel en voor we het weten wordt om 04.38 uur een prachtig meisje geboren. Het eerste huiltje is bij iedere geboorte bijzonder, maar ik moet eerlijk toegeven dat dit huiltje nog net even iets meer met iedereen deed.
Ze is er, ze doet het enorm goed en heeft de prachtige naam Ayren gekregen. Jeetje wat heeft dit meisje iedereen laten schrikken, maar wat doet het goed om een prachtig meisje met een glimlach op haar gezicht bij mama te zien liggen. Een meisje die hen voor de tweede keer papa en mama maakt, een meisje die Jaxx* een grote broer maakt.

De rust keert terug, alsof er niks aan de hand is geweest. Al snel mogen zij terug naar de afdeling om daar eindelijk opa en oma, die natuurlijk vol zenuwen op de gang hebben gewacht, het goede nieuws te vertellen.
Ze zijn weer opa en oma geworden, van een gezond meisje.
Ayren lijkt enorm veel op haar grote broer Jaxx*, dat lieve neusje, haar mondje en ook haar prachtige lange wimpers, echt precies haar broer.
Het is onduidelijk waarom Ayren iedereen zo heeft laten schrikken maar wat zijn we blij dat alles zo goed is afgelopen en er ook geen enkel risico is gelopen met de geboorte van Ayren.
Ayren heeft iets moeite met haar temperatuur en is nog wat misselijk van de snelle geboorte, er wordt dus gekozen om naast de borstvoeding een beetje bij te voeden met finger feeding. Ze is daarna heerlijk tevreden en mag onder de warmtelamp even bij komen van alles. Dit geeft de mogelijkheid de familie op de hoogte te stellen van de geboorte en de eerste gerechten worden dan ook gelijk gemaakt voor Tamara, waar zij zich zo op heeft verheugd. De eerste chocolademousse is zelfs al vers gemaakt hahaha.
Het is en blijft enorm dubbel, Jaxx* had hier voor de eerste ontmoeting met zijn zusje moeten zijn, en ondanks dat hij er fysiek niet bij is houden we vast aan zijn lieve kusjes op mama haar buik, en alle mooie momenten waar Jaxx voor heeft gezorgd.
Het genieten mag beginnen voor Tamara en Enzo, ik laat hen alleen zodat ook zij kunnen bekomen van alles.
In de auto kan ik nog nauwelijks bevatten hoe snel alles is gegaan en vol opluchting rijd ik terug naar huis.

Lieve Tamara en Enzo,

Veel woorden hebben we onderling niet nodig..
Toch wil ik jullie enorm bedanken voor jullie vertrouwen weer in mij. Ik ben ontzettend dankbaar alle kostbare momenten voor jullie vast te mogen leggen.
Er zijn echt geen woorden voor om te zeggen hoe trots ik op jullie ben!
Wat doen jullie het ontzettend goed en wat zijn jullie toch een ongekend sterk team samen.
Jullie positiviteit, jullie kracht, de liefde voor elkaar, daar heb ik oprechte bewondering voor.

Geniet samen van jullie prachtige meisje en we dragen Jaxx* voor altijd mee in onze harten!

Tot snel

Heel veel liefs